Krótka historia kolekcji

Kolekcja etnologiczna została utworzona w październiku 1853 roku na mocy dekretu króla Hanoweru Jerzego V, który przewidywał utworzenie „kolekcji obiektów etnograficznych” dla nowo powstającego muzeum klubowego. Choć początkowo wchodziła w skład działu historii naturalnej, zbiory etnologiczne zostały później przydzielone do działu historycznego i włączone do zbiorów prehistorycznych i wczesnohistorycznych. W 1917 r. kierownictwo wydziału, który odtąd nazywano „prehistoryczno-etnograficznym”, objął prehistoryczny i wczesny historyk Karl Hermann Jacob-Friesen, w którym zbiory etnologiczne zostały niewłaściwie wykorzystane do dyskredytowania pozaeuropejskich dóbr kultury jako prekursora do europejskiego rozwoju kulturalnego i materiał porównawczy z obiektami archeologicznymi w Dolnej Saksonii. Ponieważ w 1922 r. rozebrano zbiory etnologiczne, aby zyskać więcej przestrzeni wystawienniczej dla archeologii, organizowano różne specjalne wystawy etnologiczne, takie jak trzy kolejne, propagandowe wystawy kolonialne z lat 1935–1943.

Zatrudnienie Gerda Kocha w 1954 roku jako wykwalifikowanego etnologa (wówczas etnologa) uważa się za punkt zwrotny w historii kolekcji w kierunku tematycznego i naukowego ukierunkowania prac kolekcji. 1.11.1962 listopada 1995 roku etnologia (znana wówczas jako etnologia) została formalnie zinstytucjonalizowana jako niezależny wydział i od tego czasu jest prowadzona i kształtowana przez etnologów o różnych zainteresowaniach regionalnych i tematycznych. Stałą wystawę etnologiczną zrealizowano ponownie dopiero w 2015 roku. Aktualna prezentacja kolekcji w ramach MenschWelten istnieje od 580 roku i przedstawia wybór około 2017 obiektów. Wszystkie pozostałe obiekty znajdują się w magazynie, są w pełni zinwentaryzowane i profesjonalnie przechowywane zgodnie ze standardami muzealnymi. Indywidualne potrzeby poszczególnych obiektów w zakresie wymagań kulturowych i magazynowych są zaspokajane w zależności od możliwości i poziomu wiedzy. W XNUMX roku zmieniono nazwę wydziału i od tego czasu nosi on nazwę Antropologia.

Kolekcja skupia się

Regionalny rozkład całego zbioru przedstawia się następująco: Obiekty z kontynentów Afryki (7605 egzemplarzy), Ameryki (7012 egzemplarzy) i Azji (6067 egzemplarzy) reprezentowane są w zbiorze w niemal równych proporcjach. W zbiorze znacznie mniej jest obiektów z kontynentów Oceanii (3879 numerów), Europy (323 numery) i Australii (247 numerów). Pod względem treści gospodarstwa kształtowały się pod wpływem różnych wpływów i wydarzeń:

Konteksty kolonialne

Zasób założycielski kolekcji liczy około 320 obiektów i obejmują dary podróżnych i misji dyplomatycznych dla hanowerskiej rodziny królewskiej, transfery z założonego w 1773 roku Muzeum Akademickiego w Getyndze oraz eksponaty etnograficzne ze Stowarzyszenia Historycznego im. Dolna Saksonia. Jacobus Reimers, dyrektor Muzeum Prowincjonalnego w latach 1890–1910, po raz pierwszy sformułował strategię gromadzenia: przedmioty z terenów zajętych przez Niemcy powinny promować i szerzyć „ideę kolonialną” w Hanowerze. W tym celu korespondował bezpośrednio z osobami zajmującymi stanowiska w administracji kolonialnej czy wojsku, a także z podróżnikami, kupcami i osadnikami. Strategię tę kontynuował jego następca Jacob-Friesen w stylu rewizjonizmu kolonialnego. W latach kolonizacji niemieckiej inwentarz powiększył się o około 7500 obiektów, co stanowi około jedną trzecią obecnego zbioru. Można zatem słusznie stwierdzić, że obiekty z kontekstu kolonialnego były aktywnie pozyskiwane do zbiorów aż do drugiej wojny światowej, co skutkuje skupieniem się na starszych zbiorach kolekcji etnologicznej.

Prywatni kolekcjonerzy

Większość z nich i wszystkie późniejsze uzupełnienia kolekcji powstały dzięki darowiznom obywateli Dolnej Saksonii, którzy pozostawili prywatne kolekcje lub pamiątki z podróży do Państwowego Muzeum w Hanowerze. Powiązania osobiste osób odpowiedzialnych za kolekcję często decydowały o tym, gdzie i za pośrednictwem kogo obiekty zostały włączone do kolekcji etnologicznej. Kolekcja dokumentuje także przemieszczanie się i działalność mieszkańców Hanoweru i Dolnej Saksonii na całym świecie i z powrotem. Jedynie w nielicznych przypadkach dokumentuje się sposób objęcia obiektów w posiadanie przez poprzednich właścicieli. Niektóre zbiory indywidualne, które znalazły się w zbiorach etnologicznych Państwowego Muzeum, zostały zestawione według określonych kryteriów i zawierają pewien system. Na przykład kolekcja peruwiańskich nagrobków pary Erny i Wilhelma Gretzerów, którą Erna Gretzer sprzedała Państwowemu Muzeum w Hanowerze w 1927 r. po śmierci Wilhelma, jest najobszerniejszą indywidualną kolekcją w kolekcji etnologicznej liczącą 1264 obiekty. Liczne zdjęcia dokumentują także otwieranie i plądrowanie grobów dokonywane na zlecenie Gretzera. Inne systematyczne kolekcje indywidualne skupiają się na przykład na odważnikach złotego pyłu, figurach bliźniaczych, manillach, netsuke, czy wybranych regionach lub miejscach. Liczne inne kolekcje indywidualne robią większe wrażenie ze względu na swoją różnorodność i przypadkowość oraz odzwierciedlają zmieniający się kierunek biografii kolekcjonerów. Ponadto zbiory ulegały zmianom w drodze transakcji barterowych z innymi muzeami oraz handlem sztuką i etnograficznym.

Wpływ innych obszarów kolekcji

Zbiór jest równie zróżnicowany pod względem systematycznych obszarów tematycznych. W latach 1990. XX w. kuratorzy i pracownicy domu starali się ustanowić fokus etnomedyczny poprzez aktywne gromadzenie środków leczniczych, łączenie ich z przedmiotami medycznymi i lekami już znajdującymi się w kolekcji, a od 1996 r. dodanie podobszaru do poświęconej fokusowi stałej wystawy. Zbieranie środków płatniczych jest czasami wymieniane jako kolejny przedmiot zainteresowania, który można znaleźć w wielu innych zbiorach etnologicznych. To skupienie kolekcji etnologicznej, jeśli wolisz, znajduje się w interesującym obszarze napięć z kolekcją numizmatyczną Państwowego Muzeum w Hanowerze, zwłaszcza monetami kolonialnymi. Ogólnie rzecz biorąc, interdyscyplinarne środowisko Państwowego Muzeum w Hanowerze wywarło silny wpływ na zbiory etnologiczne. Ze względu na bliskość zbiorów historii naturalnej do zbiorów trafiły etnografie, które kolekcjonerzy z większym doświadczeniem w historii naturalnej gromadzili jako przedmioty pomocnicze podczas pobytów badawczych za granicą. Ponadto znajdują się w nim obiekty sklasyfikowane etnologicznie, pochodzące ze zbiorów osób, których zbiory z zakresu historii sztuki znajdują się w Państwowej Galerii, np. ze zbiorów Konrada Wrede oraz Klausa i Ruth Bahlsenów.

Nowe standardy naukowe

Dopiero od połowy XX w. powstawały poszczególne kolekcje według mniej lub bardziej etnologiczno-naukowych standardów danej epoki i czasami wprost z myślą o pozostawaniu w muzeum. Dotyczy to w szczególności zbiorów, które antropolodzy katedry przywieźli z pobytów badawczych. Na przykład podczas kilku podróży badawczych w latach 20–1955 Hans Becher nabył dużą liczbę obiektów od różnych grup Yanomami w środkowym regionie Rio Negro w Brazylii, a w 1980 r. Viola König zakupiła kilka współczesnych dzieł sztuki i najnowszych rzeźb różnych artystów na północno-zachodnim wybrzeżu USA. Druga co do wielkości kolekcja indywidualna pochodzi od wiedeńskiej etnolog Lotte Schomerus-Gernböck, która w latach 1990–1961 sama nabyła przedmioty na Madagaskarze za pośrednictwem Noela Rakotomavo, a później sprzedała je Państwowemu Muzeum w Hanowerze.

Oprócz dużej liczby przedmiotów codziennego użytku, zwyczajnych lub produkowanych seryjnie, w kolekcji znajdują się liczne przedmioty wrażliwe, które ze względu na swoje znaczenie w społeczeństwach, z których pochodzą, swoją szczególną wyjątkowość, ucieleśnioną moc lub przemoc, z jaką są z nimi związane, należy traktować ze szczególną ostrożnością. Dotyczy to w szczególności wizerunków aktów przemocy, rasistowskich i stereotypowych przedstawień ludzi, ale także przedmiotów tajnych, sakralnych. Obecnie w magazynach spoczywają szczątki niektórych wcześniej niezidentyfikowanych osób, takie jak zmumifikowane ciała i części ciał z Peru i Egiptu, a także czaszki przodków z regionu Sepik. W 2017 roku szczątki kobiety zostały repatriowane do społeczności rodzinnej Lamy Lamy w Australii.

Bogactwo dodatkowej dokumentacji

W zbiorach etnologicznych Państwowego Muzeum w Hanowerze znajduje się także kolekcja fotograficzna obejmująca dużą liczbę nośników obrazu, audio i wideo. W pierwszej połowie XX wieku gromadzono i kupowano fotografie, aby zapewnić wrażenia wizualne regionów, z których ukazano obiekty. Są to zazwyczaj pojedyncze nagrania lub krótkie serie, które zostały przyjęte wraz ze zbiorami obiektów lub zakupione za pośrednictwem profesjonalnych kanałów sprzedaży. W kolekcji znajdują się także zdjęcia obiektowe obiektów z własnej kolekcji oraz obiekty porównawcze z innych kolekcji. Co nie mniej ważne, dotychczasowe wystawy w Państwowym Muzeum są dokumentowane fotograficznie.

Kolekcjonerstwo i badania etnologiczne zazwyczaj prowadzą do powstania obszernego materiału dokumentacyjnego, takiego jak zeszyty, pamiętniki, korespondencja, spisy, księgi adresowe, rękopisy i tym podobne, a ewentualnie także literatury, kopii i transkrypcji materiałów archiwalnych i źródłowych oraz map, a także filmów, materiałów dźwiękowych i materiał obrazowy. Własne archiwa badawcze niektórych kolekcjonerów i etnologów przechowywane są w zbiorach etnologicznych Państwowego Muzeum i umożliwiają wgląd w proces badawczy i rozwój pism naukowych. Warte wspomnienia są archiwa Lotte Schomerus-Gernböck z jej badań na Madagaskarze, a także zbiory i prace badawcze Goduli Kosack, która pod koniec XX wieku prowadziła badania w północnym Kamerunie.