Landesmuseum Hannover jest właścicielem najważniejszej na świecie kolekcji "Triumwiratu niemieckiego impresjonizmu": Maxa Liebermanna, Lovisa Corinth i Maxa Slevogta. Slevogt był najmłodszym i najbardziej wszechstronnym artystą tego trio, któremu WeltenMuseum po raz pierwszy poświęca dużą wystawę. Dziś, niemal wyłącznie jako popularny malarz na wolnym powietrzu, natura nie była inspiracją Slevogtsa: w grafice i malarstwie często zajmował się także scenami z historii, literatury i muzyki, które wyrosły z jego wyobraźni. Z okazji jubileuszu Landesmuseum Hannover prezentuje imponujące prace 150, reprezentatywne dla każdego roku. Najwyższej jakości pożyczki od krajowych i międzynarodowych muzeów uzupełniają wybitne obrazy, rysunki i grafiki z własnej kolekcji. Opracowana retrospektywa przedstawia pełny obraz jednego z najważniejszych niemieckich artystów tamtych czasów.
W Monachium młody Slevogt studiował w Akademii, zanim osiadł tam jako niezależny artysta i wystawił publicznie z 1892. Dzięki pracom takim jak "After the Bath", pierwszorzędnemu przykładowi jego prymitywno-realistycznego obrazu, który był oczerniany jako "sztuka rynsztoka", Slevogt zasłużył sobie na epitet "The Terrible". Więc nie mógł odnieść sukcesu w Monachium. Pod naciskiem secesji berlińskiej, zwłaszcza Maxa Liebermanna, Slevogt opuścił Monachium i przeniósł się do stolicy Prus, gdzie jego prace były już bardzo doceniane w 1890.
W drodze do Berlina Slevogt spędził kilka tygodni we Frankfurcie, gdzie utrzymywał kontakty z Instytutem Sztuki Städel. W tym czasie stworzył swoją słynną serię »Frankfurt Zoo Pictures«, w której podkreślono rozjaśnienie palety kolorów oraz zwrot ku przyjemnościom z wypoczynku. Stanowi przełomowy obraz Slevogta pod gołym niebem, który później pojawia się również w cyklu "obrazów Egiptu" i niezliczonych palatyńskich pejzaży.
Dzięki 150 działa w dziedzinie grafiki i malarstwa, Landesmuseum Hannover rysuje kompleksowy obraz artysty Max Slevogt. Równość grafiki i malarstwa jest jednym z głównych aspektów koncepcji sztuki Slevoga: "Kiedy staram się nadać większy sens słowu ilustracji, rysuję wszystkie przedstawienia, malowane lub rysowane, w tę jedność: sztukę." Za pomocą tych słów W swoim eseju "Pro Domo" artysta zaprzeczył już poglądowi 1924, że ilustracja książki nie należy do sztuki. Po raz pierwszy śledzona jest przez retrospekcję, która umieszcza drukowaną grafikę na równi z obrazem artysty.
